ترحم و شفقت

ترحم و شفقت کمالی است در سرشت و طبیعت انسان

که سبب می شود تا انسان به سبب آن از رنج و درد دیگران احساس دلسوزی کند

و برای برطرف کردن آن بکوشد و از خطای دیگران متأسف گردد و برای آنان آرزوی هدایت کند.

فقدان آن انسان را به منزلت حیوان فرود میآورد و بزرگترین سرمایه

انسان یعنی عاطفه و احساس زنده و عشق را از وی می گیرد.

اسلام دستور داده است که مردم نسبت به همدیگر ترحم و شفقت داشته باشند

و همین خصلت را از جمله دلائل ایمان کامل قرار داده است..

از جمله کسانی که داشتن ترحم و شفقت نسبت به آنها واجب است یتیمان هستند

بیگمان احسان و نیکی با آنها و کفالت زندگی و حفظ آینده شان نه تنها از پاکترین تقربها به خداوند است

بلکه این عمل عواطف منحرف را نیز درست می کند و به راه می آورد.

ترحم، شفقت و نرم دلی با خدمتگذاران و زیر دستان از جمله ملازمات زندگی مسلمانان محسوب میگردد.

مردی پیش پیامبر ﷺ آمد و گفت: چقدر از خادم خود گذشت کنم؟ پیامبر ﷺ گفت: (( هر روز هفتاد بار)).

دین اسلام بر علاوه از ترحم نسبت به انسانها، ترحم و شفقت با حیوانات را نیز از مکلفیت های مسلمانان میپندارد و برا آن تاکید می ورزد:

((عمر بن خطاب رضی الله عنه مردی را دید که گوسفندی را با یک پایش روی زمین می کشید تا آن را ذبح کند، به وی گفت: وای بر تو او را به خوبی به سوی مرگ ببر)).